Avonturen in de Amsterdamse Pijp
Geplaatst: di 26 jun 2018, 22:39Vergezeld door Bennekom corryfee Hotze Hofstra vertrok uw jongste verslaggever afgelopen zondag in alle vroegte naar de Amsterdamse Pijp om daar aan het inmiddels fameuze kroegloperstoernooi mee te doen. In de beginjaren heb ik regelmatig meegedaan, maar dat zal toch minimaal 19 tot 20 jaar geleden zijn. Ik was benieuwd naar het weerzien en ik moet zeggen dat het op een incidentje hier en daar na, maar daarover later meer, uitstekend bevallen is. Met enige vertraging door werkzaamheden op het spoor, maar toch ruim op tijd, waren wij in de Pijp aangekomen alwaar het een leuk weerzien met oude bekenden was.
Na nog een paar koppen koffie togen wij naar de eerst kroeg. Daar bleek dat het er niet genoeg waren, helemaal scherp waren we nog niet. Tegen tegenstanders waar 2-0 geen abnormale score was geweest, moesten we genoegen nemen met een magere 1-1. Eerst kon Hotze niet echt potten breken en toen hij vroeg of hij remise moest aannemen of de tegenstander, die een pion meer had in het toreneindspel, maar nog maar 1,5 minuut op de klok, door de vlag moest jagen, heb ik hem op het gezelligheidskarakter van het toernooi gewezen en werd de vrede getekend. Niet iedereen dacht hier overigens zo over, maar daarover later meer. Het advies was overigens ook ingegeven door het feit dat ik mijn tegenstander positioneel aan het overvleugelen was en 1,5 - 0,5 ook een mooie score is. Helaas een moment van onoplettendheid, mat achter de paaltjes overzien, deed het voordeel als sneeuw voor de zon verdwijnen en ook ik met een halfje genoegen moest nemen. De tweede ronde waren we nog steeds niet wakker. Ik vergat d6 in de Wolga tegen een 21-zoveel spelen en dus konden de stukken na 10 minutene weer in het doosje. Hotze had het vreselijk lastig tegen een 1600 speler en mocht achteraf zijn handen dichtknijpen met een mindere zet van zijn tegenstander. Weer 1-1, maar nadat we beiden de koffie voor het bier hadden ingewisseld, begon het te lopen. Iets wat we zelf ook steeds moesten doen trouwens. Twee keer gedecideerd 2-0 en zo hadden we na vier ronden een mooi aantal van zes punten. In de vijfde ronde bleek dat de eerdere 1-1 uitslagen een perfect Zwitser gambiet opgeleverd hadden. Door het naijlend Zwitser (de indeling loopt een ronde achter) werden we gekoppeld aan Piet Geertsema en Lucie van de Vecht. Lucie ken ik al heel lang van het schaakbord en de buitenlandse tripjes met FischerZ en voordat we er iets tegen konden inbrengen was het een uitgemaakte zaak dat wij tegen elkaar zouden spelen. Hotze speelde op het andere bord een prachtige partij met dameoffer en al en kon een mooi punt bijschrijven. Ikzelf speelde ook deze partij positioneel voorbeeldig en wist twee pionnen te winnen. Toen begon het gemodder. Eerst geef ik er weer 1 terug, hetgeen onnodig maar nog niet fataal was. Ik wist namelijk een stuk te winnen. Alleen dan moet je dat er wel afslaan. Toen ik dat niet deed restte niets meer dan een potremise stelling. Volgens Hotze waren het alle niet schaaktechnische middelen die Lucie in de strijd gooide (iets wat normaal niet, maar onder vrienden uiteraard wel geoorloofd is), die mij op het cruciale moment deden bezwijken. Na de volgende ronde wist ik dat niet echter meer zo zeker. Die ronde bracht met Ivo Stork en Joris van Vuure twee spelers van rond de 2150. Door een kleine miscommunicatie was Hotze niet helemaal op de hoogte van de speelsterkte van Ivo en speelde een erg avontuurlijke opening. ZIjn tegenstander speelde het allemaal goed en kwam een pion voor. Van Hotze win je echter niet zo maar en remise was het resultaat. Ikzelf speelde een goede eerste helft van de partij waarbij ik objectief beter stond. Ik kon echter niet een goed plan vinden en mijn tegenstander had dat wel door met zijn pionnen op te stomen. Er was waarschijnlijk nog niet zoveel aan de hand, maar door wat te actief tegenspel van mijn kant kon zwart ineens zijn Toren op e3 posteren die met de Dame op c3 een nare batterij op de derde rij vormde. Niets doen zou tot een langzame dood leiden, maar ik vond met Pf5 nog een mooie aanvallende verdediging. Practisch had het de winnende zet moeten zijn (objectief waarschinlijk niet), want mijn tegenstander wikkelde verkeerd af en ik kon met mij Dame zijn stelling binnenkomen en alle pionnen op de damevleugel opeten. Daarna dameruil afdwingen en lopen met die a-pion. Ik moest alleen nog even promotieveld f1 bezetten met de koning en zwart had kunnen opgeven, Echter te snel zetten in tijdnood liet Ke2 toe en toen kon ik zijn f-pion niet meer stoppen. Gelukkig kon ik ook een Dame halen en opgelucht zag ik dat zwart niet meer dan eeuwig schaak had en werd het remise. Echter Dames mogen ook terug en met Da8-g2 had ik dameruil kunnen forceren en nog een b- en c- pion over gehad die vrijelijk naar de overkant hadden kunnen marcheren. Over de hele partij was remise misschien terecht, maar zulke opgelegde kansen missen....
Toen kwam de laatste ronde. Hotze speelde tegen Arlette van Weersel, een gerenomeerde speelster in het Nederlandse vrouwenschaak, en deed dat met verve. Hij zette haar onder druk, kwam de stelling binnen, won een pion en wikkelde keurig af naar een gewonnen eindspel. Een kwestie van techniek nog en Hotze kon een mooi punt bijschrijven. Helaas deed Hotze een onnauwkeurige zet en ineens was het remise (analyse op de club maandag leerde dat het waarschijnlijk nog steeds gewonnen was, maar zoals vaker is het moeilijk om na een fout de draad weer goed op te pakken). Ikzelf moest tegen de mij onbekende Jerrel Thakoerdien, die achteraf toch een rating van 2205 bleek te hebben. Ik werd compleet weggespeeld in de Wolga (niet mijn beste opening vandaag) en met bedachtzaam spel langzaam van het bord geschoven. Dit gebeurde echter zo langzaam dat op een gegeven moment het vlaggetje (ja, de klokken gaan ook al 27 edities mee) van mijn tegenstander omhoog begon te kruipen. Omdat ik hier en daar nog een schwindelkansje had speelde ik nog even door. In vliegende wederzijdse tijdnood stond ik ondertussen een Dame achter, maar mijn brein dacht alleen maar aan zetten doen die niet gelijk mat gingen en geholpen door niet al te matgerichte zetten was de vlag inmiddels bijna tot hotizontale stand gekomen. Toen deed ik een onregelementaire zet en gesoufleerd door zijn medespeelster (niet netjes), riep mijn tegenstander claim zonder iets te doen. Het regelement zegt dat bij een onregelementaire zet dit gecorrigeerd moet worden door met het aangeraakte stuk een regelementaire zet te doen (of met ander stuk als dit niet kan), dus volgens mij viel er niet zoveel te claimen en ik corrigeerde de zet door met mijn Koning de andere kant op te gaan. Dit alles in niet meer dan een paar seconden, maar ondertuseen viel wel de vlag van mijn tegenstander. Partij volgens de regels gewonnen dacht ik, want als de vlag valt is de partij voorbij. Omdat ik echter niet door het doen van een onregelementaire zet wilde winnen bood ik aan om er remise van te maken. Dit werd niet geaccepteerd, want ik had tenslotte een onregelementaire zet gedaan. Ondanks het meerdere malen uitspellen van de regelementen, bleef de opponent erbij dat de partij voor hen gewonnen was. Toen ze in de gaten kregen dat ik van geen wijken wilde weten, remise konden ze krijgen en meer niet, gooiden ze het over een andere boeg. Bij acceptatie van verlies konden we een biertje tegemoet zien. Het voor de bevrediging van onze drankzucht duperen van een ander team dat dan mogelijk een prijs zou mislopen leek mij echter ook geen goed plan en dus werd de wedstrijdleider erbij gehaald. Door de vele versies van het gebeuren was het voor hem echter lastig om te achterhalen wat er precies gebeurd was en tot een juiste en rechtvaardige beslissing te komen. Ook omstanders bemoeide zich met het geheel wat de verwarring en commotie alleen nog maar groter maakte. Er was een zeer luidruchtig heerschap bij die maar bleef herhalen dat ik een onregelmentaire zet had gedaan, hiermee aantonend dat het voor sommige mensen moeilijk blijft om een goed geconstrueerde Nederlandse zin zoals die in de regelement stond te bevatten. Toen ik ook nog voor onsportief uitgemaakt werd, kreeg ik zoiets van 'bekijk het maar, ik hoor het wel' en ging een biertje drinken (zelf betaald). Dat was natuurlijk niet heel respectvol tegenover de wedstrijdleider en daarom ook vanaf deze plek nogmaals mijn excuses. Na enige tijd en een terecht standje deelde de wedatrijdleider mee dat hij tot remise besloten had. Daar kon ik mee leven en het bracht ons op een totaal van 9,5 punten, een gedeelde 10 t/m 19e plaats (we waren 20e geplaatst) en geen enkele match verloren. Hotze bleef ongeslagen met 5,5 uit 7 en ik kwam op 4 uit 7 uit. Al met al niet slecht. Na nog een paar biertjes, napraten ter plekke en een niet al te beste hamburger keerden we moe maar enigszins voldaan weer huiswaarts.
Na nog een paar koppen koffie togen wij naar de eerst kroeg. Daar bleek dat het er niet genoeg waren, helemaal scherp waren we nog niet. Tegen tegenstanders waar 2-0 geen abnormale score was geweest, moesten we genoegen nemen met een magere 1-1. Eerst kon Hotze niet echt potten breken en toen hij vroeg of hij remise moest aannemen of de tegenstander, die een pion meer had in het toreneindspel, maar nog maar 1,5 minuut op de klok, door de vlag moest jagen, heb ik hem op het gezelligheidskarakter van het toernooi gewezen en werd de vrede getekend. Niet iedereen dacht hier overigens zo over, maar daarover later meer. Het advies was overigens ook ingegeven door het feit dat ik mijn tegenstander positioneel aan het overvleugelen was en 1,5 - 0,5 ook een mooie score is. Helaas een moment van onoplettendheid, mat achter de paaltjes overzien, deed het voordeel als sneeuw voor de zon verdwijnen en ook ik met een halfje genoegen moest nemen. De tweede ronde waren we nog steeds niet wakker. Ik vergat d6 in de Wolga tegen een 21-zoveel spelen en dus konden de stukken na 10 minutene weer in het doosje. Hotze had het vreselijk lastig tegen een 1600 speler en mocht achteraf zijn handen dichtknijpen met een mindere zet van zijn tegenstander. Weer 1-1, maar nadat we beiden de koffie voor het bier hadden ingewisseld, begon het te lopen. Iets wat we zelf ook steeds moesten doen trouwens. Twee keer gedecideerd 2-0 en zo hadden we na vier ronden een mooi aantal van zes punten. In de vijfde ronde bleek dat de eerdere 1-1 uitslagen een perfect Zwitser gambiet opgeleverd hadden. Door het naijlend Zwitser (de indeling loopt een ronde achter) werden we gekoppeld aan Piet Geertsema en Lucie van de Vecht. Lucie ken ik al heel lang van het schaakbord en de buitenlandse tripjes met FischerZ en voordat we er iets tegen konden inbrengen was het een uitgemaakte zaak dat wij tegen elkaar zouden spelen. Hotze speelde op het andere bord een prachtige partij met dameoffer en al en kon een mooi punt bijschrijven. Ikzelf speelde ook deze partij positioneel voorbeeldig en wist twee pionnen te winnen. Toen begon het gemodder. Eerst geef ik er weer 1 terug, hetgeen onnodig maar nog niet fataal was. Ik wist namelijk een stuk te winnen. Alleen dan moet je dat er wel afslaan. Toen ik dat niet deed restte niets meer dan een potremise stelling. Volgens Hotze waren het alle niet schaaktechnische middelen die Lucie in de strijd gooide (iets wat normaal niet, maar onder vrienden uiteraard wel geoorloofd is), die mij op het cruciale moment deden bezwijken. Na de volgende ronde wist ik dat niet echter meer zo zeker. Die ronde bracht met Ivo Stork en Joris van Vuure twee spelers van rond de 2150. Door een kleine miscommunicatie was Hotze niet helemaal op de hoogte van de speelsterkte van Ivo en speelde een erg avontuurlijke opening. ZIjn tegenstander speelde het allemaal goed en kwam een pion voor. Van Hotze win je echter niet zo maar en remise was het resultaat. Ikzelf speelde een goede eerste helft van de partij waarbij ik objectief beter stond. Ik kon echter niet een goed plan vinden en mijn tegenstander had dat wel door met zijn pionnen op te stomen. Er was waarschijnlijk nog niet zoveel aan de hand, maar door wat te actief tegenspel van mijn kant kon zwart ineens zijn Toren op e3 posteren die met de Dame op c3 een nare batterij op de derde rij vormde. Niets doen zou tot een langzame dood leiden, maar ik vond met Pf5 nog een mooie aanvallende verdediging. Practisch had het de winnende zet moeten zijn (objectief waarschinlijk niet), want mijn tegenstander wikkelde verkeerd af en ik kon met mij Dame zijn stelling binnenkomen en alle pionnen op de damevleugel opeten. Daarna dameruil afdwingen en lopen met die a-pion. Ik moest alleen nog even promotieveld f1 bezetten met de koning en zwart had kunnen opgeven, Echter te snel zetten in tijdnood liet Ke2 toe en toen kon ik zijn f-pion niet meer stoppen. Gelukkig kon ik ook een Dame halen en opgelucht zag ik dat zwart niet meer dan eeuwig schaak had en werd het remise. Echter Dames mogen ook terug en met Da8-g2 had ik dameruil kunnen forceren en nog een b- en c- pion over gehad die vrijelijk naar de overkant hadden kunnen marcheren. Over de hele partij was remise misschien terecht, maar zulke opgelegde kansen missen....
Toen kwam de laatste ronde. Hotze speelde tegen Arlette van Weersel, een gerenomeerde speelster in het Nederlandse vrouwenschaak, en deed dat met verve. Hij zette haar onder druk, kwam de stelling binnen, won een pion en wikkelde keurig af naar een gewonnen eindspel. Een kwestie van techniek nog en Hotze kon een mooi punt bijschrijven. Helaas deed Hotze een onnauwkeurige zet en ineens was het remise (analyse op de club maandag leerde dat het waarschijnlijk nog steeds gewonnen was, maar zoals vaker is het moeilijk om na een fout de draad weer goed op te pakken). Ikzelf moest tegen de mij onbekende Jerrel Thakoerdien, die achteraf toch een rating van 2205 bleek te hebben. Ik werd compleet weggespeeld in de Wolga (niet mijn beste opening vandaag) en met bedachtzaam spel langzaam van het bord geschoven. Dit gebeurde echter zo langzaam dat op een gegeven moment het vlaggetje (ja, de klokken gaan ook al 27 edities mee) van mijn tegenstander omhoog begon te kruipen. Omdat ik hier en daar nog een schwindelkansje had speelde ik nog even door. In vliegende wederzijdse tijdnood stond ik ondertussen een Dame achter, maar mijn brein dacht alleen maar aan zetten doen die niet gelijk mat gingen en geholpen door niet al te matgerichte zetten was de vlag inmiddels bijna tot hotizontale stand gekomen. Toen deed ik een onregelementaire zet en gesoufleerd door zijn medespeelster (niet netjes), riep mijn tegenstander claim zonder iets te doen. Het regelement zegt dat bij een onregelementaire zet dit gecorrigeerd moet worden door met het aangeraakte stuk een regelementaire zet te doen (of met ander stuk als dit niet kan), dus volgens mij viel er niet zoveel te claimen en ik corrigeerde de zet door met mijn Koning de andere kant op te gaan. Dit alles in niet meer dan een paar seconden, maar ondertuseen viel wel de vlag van mijn tegenstander. Partij volgens de regels gewonnen dacht ik, want als de vlag valt is de partij voorbij. Omdat ik echter niet door het doen van een onregelementaire zet wilde winnen bood ik aan om er remise van te maken. Dit werd niet geaccepteerd, want ik had tenslotte een onregelementaire zet gedaan. Ondanks het meerdere malen uitspellen van de regelementen, bleef de opponent erbij dat de partij voor hen gewonnen was. Toen ze in de gaten kregen dat ik van geen wijken wilde weten, remise konden ze krijgen en meer niet, gooiden ze het over een andere boeg. Bij acceptatie van verlies konden we een biertje tegemoet zien. Het voor de bevrediging van onze drankzucht duperen van een ander team dat dan mogelijk een prijs zou mislopen leek mij echter ook geen goed plan en dus werd de wedstrijdleider erbij gehaald. Door de vele versies van het gebeuren was het voor hem echter lastig om te achterhalen wat er precies gebeurd was en tot een juiste en rechtvaardige beslissing te komen. Ook omstanders bemoeide zich met het geheel wat de verwarring en commotie alleen nog maar groter maakte. Er was een zeer luidruchtig heerschap bij die maar bleef herhalen dat ik een onregelmentaire zet had gedaan, hiermee aantonend dat het voor sommige mensen moeilijk blijft om een goed geconstrueerde Nederlandse zin zoals die in de regelement stond te bevatten. Toen ik ook nog voor onsportief uitgemaakt werd, kreeg ik zoiets van 'bekijk het maar, ik hoor het wel' en ging een biertje drinken (zelf betaald). Dat was natuurlijk niet heel respectvol tegenover de wedstrijdleider en daarom ook vanaf deze plek nogmaals mijn excuses. Na enige tijd en een terecht standje deelde de wedatrijdleider mee dat hij tot remise besloten had. Daar kon ik mee leven en het bracht ons op een totaal van 9,5 punten, een gedeelde 10 t/m 19e plaats (we waren 20e geplaatst) en geen enkele match verloren. Hotze bleef ongeslagen met 5,5 uit 7 en ik kwam op 4 uit 7 uit. Al met al niet slecht. Na nog een paar biertjes, napraten ter plekke en een niet al te beste hamburger keerden we moe maar enigszins voldaan weer huiswaarts.
):
Ik vind dat een verzachtende omstandigheid en daarom is de remise een te rechtvaardigen uitslag.