Bennekomse SchaakVereniging

In de tweede ronde van de landelijk competitie waren de reserves van het Spakenburgse En Passant op bezoek. Lang had er meer ingezeten, maar uiteindelijk moest de hoofdmacht van Bennekom genoegen nemen met een puntje.

Het was een prachtige dag en ook op het merendeel van de borden zag het er voor het grootste gedeelte van de match zonnig uit voor de Bennekommers. Het begon niet echt voortvarend. Ed de Beule op bord 7 voelde zich niet topfit en toen de muziek al redelijk snel uit de stelling verdwenen was kon hij  met een halfje op zak de terugreis naar het westen weer aanvaarden. Teunis Bunt had voor de tweede keer op bord 8 Konings-Indisch tegenover zich en weer een variant die hij niet helemaal kende.Liep het vorige keer goed af, deze keer ging het minder. Toen de grootste kruitdampen na de opening waren opgetrokken waren bleef Bunt met een aantal zwakke pionnen zitten. Al snel ging de eerste op a2 er vanaf en net toen het weer spannend leek te worden konden de stukken in het doosje. Bunt dacht een mooi schijnoffer met de toren te hebben, maar had daarbij een venijnige zet van zwart over het hoofd gezien die niet alleen alle dreigingen neutraliseerde, maar ook nog gewoon materiaal opleverde.

Daarna ging het beter. Rembrandt Bruil speelde een gedegen partij op bord 1 waar En Passant de laagst gehate speler ‘tactisch’ had opgesteld. Bruil ontwikkelde druk op de damevleugel waar hij met de dame over de a-lijn binnenkwam. De witte stukken konden niet anders dan elkaar verdedigen en met kleine middeltjes zorgde Bruil er voor dat de witte stelling uiteindelijk bezweek aan overbelasting. Vervolgens waren er een drietal remises te noteren. In allemaal hadden de Bennekommers winstkansen, maar deze werden niet gegrepen. Edenaar Sjoerd Meijer ging op bord 5 op een pionoffer in het Frans in en kwam erg onder druk te staan. Het kostte hem heel veel tijd, maar hij hield het allemaal wel mooi bij elkaar. In de slotstelling stond hij zelfs beter, maar met nog luttele minuten op de klok nam hij het zekere voor het onzekere en besloot remise aan te bieden hetgeen zijn tegenstander met goed fatsoen niet kon weigeren.  

Martijn Pauw had de hele partij op bord 6 druk op de zwarte stelling, maar verbruikte ook erg veel tijd. Of dat de oorzaak was van het feit dat hij spoken zag en niet gewoon wat materiaal mee te nemen is niet geheel duidelijk, maar nu verzandde de partij in remise. Martin Markering kreeg op bord 3 tegen een obscuur variantje tegen in het frans. Hij speelde het niet op zijn best, maar het was wel effectief. Ook zijn tegenstander wist het niet meer en zette zijn stukken niet optimaal neer. Markering voerde de druk op door met zijn pionnen op de koningsvleugel naar voren te stormen. Zijn tegenstander offerde uit nood een stuk waar hij wat pionnen voor teug kreeg. Markering kon met zijn a-pion opstomen en het leek snel uit, maar zijn tegenstander verweerde zich taai. Met een kleine combinatie met een dame (schijnoffer) wist Markering  nog een stuk te winnen, maar zijn tegenstander had er wel vier pionnen weer. Hoewel misschien nog steeds gewonnen berustte Markering moegestreden in een half punt.

John Riksen speelde de partij van de dag op bord 4. Met de van hem bekende kleine middeltjes zette hij zijn tegenstander, de hoogste gerate Spakenburger, onder druk. Die kon uiteindelijk de batterij van dame en twee torens in het centrum niet weerstaan en besloot voor twee torens voor de dame te gaan. Hoewel twee torens vaak in het voordeel zijn, waren de zwarten in dit geval vrij passief. Riksen had er ook nog twee reuzen van vrijpionnen bij en die marcheerden zonder problemen naar de overkant.

Het slotwoord was aan Hotze Tette Hofstra en die had het zwaar. Zijn tegenstander was taai en Hofstra wist niet meer dan een klein plusje te bereiken in een stelling waar niet heel veel muziek inzat. En wat dan wel vaker gebeurt, de boog werd te ver gespannen en dan breekt ie. Hofstra ging forceren en liet zijn tegenstander met de centrumpion te ver oprukken. Hij gaf een toren en kreeg daar wel twee vrijpionnen voor terug, maar die waren bij lange na niet ver genoeg om het de zwarte toren en koning lastig te maken. Strafkamp voor Hofstra dus, want een halfje was genoeg geweest voor de zege.